طبق شواهد بدست آمده در گذشته ها از اواخر عصر یخبندان روش های ساده ای برای ازدیاد نرمی و جلوگیری از فاسد شدن پوست متداول بوده است.

روش هایی چون دود دادن یا چرب کردن پوست یا روغن.البته با توجه به مرطوب بودن این مناطق و کم دوام بودن پوست در مقابل رطوبت نمونه های کمی از این پوست بدست آمده هر چند در مقبره های خشک و ضد عفونی شده نمونه های بسیاری از پوست های متعلق به دوران ماقبل تاریخ کشف شده است اما این پوست هایی که در مناطق خشک بدست آمده همگی به علت خشکیدن (خشک شدن) ترد و شکننده شده اند و به همین دلیل نمی توان پی برد که این پوست ها بصورت خام بکار می رفته یا دباغی شده بوده اند.

مصریان از اقوامی بودند که از پوست استفاده های بسیاری می بردند ، در مقابر مصریان پوست هایی مرصع شده ای یافت شده که با ورقه های طلا تزیین یافته اند،طومارهای پوستی بسیاری کشف شده که پس از تراشیدن و پاک کردن گوشت هایشان ، بر روی سطح نازک و خوشرنگ آنها با مرکب نوشته شده است.

به گفته باستان شناسان قدمت استفاده از پوست حیوانات به شکل چرم در ایران باستان به 1500 سال پیش از میلاد می رسد.

در گذشته این حرفه در ایران از مشاغل مهم بشمار می رفته است ، بگونه ای که در بسیاری از شهرها محله ای به نام محله دباغی وجود داشته که بیشتر کارگاه های دباغی در آن محله بوده اند(هر چند امروزه با توجه به ورود تکنولوژی و دستگاه های مدرن ، دیگر کارگاهی به شیوه گذشته در این محلات فعال نمی باشد) اما هنوز یاد و خاطره این محلات با همان ارزش و اهمیت خود بجا مانده است.

شاید درفش کاویانی ( پیش بند کاوه آهنگر ) که فردوسی شاعر بزرگ حماسه سرای ایرانی از آن به عنوان پرچم قیام کاوه آهنگر علیه ظلم و ستم ضحاک در ایران باستان یاد می کند خود گواهی بر پیشینه و کاربرد چرم در ایران باشد.چرمی که از پوست پلنگ تهیه شده و مزین به دیباهای زرد و سرخ و بنفش بوده و علامت + چلیپا ( صلیب ایرانی ) که نماد خورشید در فرهنگ ایرانی و آیین مهری است بر روی آن نقش بسته بود.

چو آن پوست بر نیزه بر دیدکی به نیکی یکی اختر افکند پی

فرو هشت ازو سرخ و زرد و بنفش همی خواندش کاویانی درفش